چگونه یک غار جدید پیدا کنیم




بیشتر علاقمندان به غارنوردی ترجیح می دهند برای غارنوردی در غارهایی باشند که برای آنها شناخته شده و به نوعی اطلاعاتی- ولو اندک –  از آنها داشته باشند. تصمیم گیری برای مدیریت برنامه، تجهیزات مورد نیاز، سختی کار و مدت زمان از جمله فاکتورهایی هستند که سبب بوجود آمدن این علایق شده است. اما جمعیت نسبتا کمتری وجود دارند که برای یافتن غارهای ناشناخته و بررسی نشده تلاش می کنند و خواستار یافتن غارهایی هستند که کمتر کسی آنها را شناسایی و کشف نکرده است.یافتن غارهای جدید معمولا با آشنایی اندکی در منطقه معینی و با این نظر که غارهای کشف نشده دیگری وجود دارند، انجام می گیرد. جستجو می تواند مشکل و طولانی باشد بنابراین شما بایستی مقداری عزم و بردباری در کارتان داشته باشید و چه بسا که حتی بعد از زمانی طولانی و خسته کننده نتایج باز هم به دلخواه شما نباشد.


مراحل انجام کار


  1. پژوهش :
    اولین گام داشتن یک پیش زمینه در منطقه ای که می خواهید پژوهشتان را آغاز کنید، می باشد. به عنوان مثال استفاده از نشریاتی که در مورد غارهای مشهور منطقه توضیحاتی آورده اند، مطالعه گزارش برنامه های گروههای کوهنوردی و غارنوردی و صحبت کردن با کسانی که تجربه غارنوردی در غارهای منطقه را دارند. استفاده از نقشه های توپوگرافیک و زمین شناسی قدم بعدی می باشد. نخست برای شناسایی مناطقی که استعداد داشتن غار در آنجا وجود دارد مانند گودالها، چاله ها و فرو رفتگی ها که از لحاظ فرم به غارها شباهت دارند و همچنین مشخص شدن محل غارهای شناخته شده منطقه در روی نقشه. نقشه های توپوگرافی به راحتی در دسترس هستند و با مطالعه آنها شما می توانید اندازه وسعت منطقه مورد بررسی را در کنترل داشته باشید و از طرفی می توانید مالکان آنها را شناسایی و برای گرفتن اجازه نامه ها و مجوزها اقدام کنید. برای بدست آوردن اطلاعات در مرحله پژوهش، شما می توانید با کشاورزان، ماهیگیران، گردشگران، شکارچیان، معدنچیان، ساکنین بومی ناحیه و حفارهای کابلهای تلفن و ... صحبت کنید و از اطلاعات آنها استفاده کنید. شما حتی می توانید مثل یک کارآگاه آماتور دست به تحقیقات دیگری هم بزنید! بررسی در ادارات ثبت و کتابخانه ها، و صحبت با روزنامه نگاران و از منابعی همچون تاریخ محلی، روزنامه خاطرات، روزنامه های قدیمی، زمین شناسان و جغرافیدانان محلی استفاده کنید.

  1. حرکت مرزبندی شده :
    بخش دلنشین کار در این مرحله آغاز می شود. کار میدانی و پیمایش سطحی برای یافتن علایمی  که استعداد وجود غار در آن منطقه را نشان می دهند. مثل گودالها و یا توده ای از درختان یا علفهای مشکوک در زمین. آشنایی اندکی با علم زمین شناسی کمک خوبی در این مرحله برای شماست. یکی از روشهای اصولی، جستجو گروهی با تعداد نفرات تا حد امکان زیاد می باشد. با حرکت در فواصل نزدیک بهم احتمال ندیدن گودالهای کوچک و دهانه هایی که با گیاهان پوشیده شده بسیار کم خواهد شد. در بیشتر اوقات شما یک دهانه آشکار و زیبا را پیدا نخواهید کرد بنابراین برای بررسی و کاوش در حفره هایی که دارای جریان هوا هستند، دامنه ها و گذرگاههای گلی که احتمال می دهیم غاری در پشت آن قرار گرفته، باید آمادگی لازم را داشته باشید.
    اگرچه جستجو برای پیدا کردن غارها یکی از مهیج ترین و جذاب ترین قسمتهای غارنوردی است اما گاهی نا امیدکننده ترین هم می تواند باشد زمانی که پس از جستجو و تلاشهای فراوان به نتیجه ای که می خواستید نرسیدید. این مرحله می تواند در یک روز زیبای آفتابی زمستانی انجام بگیرد، زمانی که برگی بر روی درختی وجود ندارد و بوته ها در حداقل مقدار تراکم هستند و احتمال اینکه شاید شما بتوانید قطعه زمینی را پیدا کنید که برف در آنجا ذوب شده باشد و یا دیدن بخاری که از دهانه غاری خارج شود.


در جستجوی چه عوارض و چیزهایی بر روی زمین باشیم؟

  • چاله ها،گودالها و حفره ها:
    که درون آنها تاریک و تیره است به احتمال می توانند محل ورودی به غاری باشند.




  • گودالها یا زمینهای فرو ریخته
    شده:
    گودالهای کم عمق یا عمیق در روی سطح زمین نشان دهنده جایی است که سنگ آهک فرسوده شده و احتمال دارد ارتباط دهنده مسیری به  تالاری زیر زمینی باشد. بیشتر این گودالها کوچکتر از آن هستند که در نقشه های توپوگرافیک نمایش داده شوند بنابراین تنها راه یافتن آنها از طریق جستجو و بررسی میدانی می باشد


  • سنگ آهک هایی که زمین سربیرون آورده اند: بخش بیرونی سنگ آهکی که در زیر پوسته زمین قرار گرفته نشاندهنده این است که ضخامت خاک آن منطقه نازک است. از طریق بررسی کردن سنگهای آهکی، می توان به آسانی دهانه های آشکار یا شکافهای کوچک تعیین محل شوند. در بیشتر مناطق کوهستانی، سنگهای آهک ممکن است با سنگهایی از جنس سخت تر دیگر در یک امتداد کشیده شده باشند. در این حالت آب روی سطح زمین فرصت حل شدن در سنگ آهک را دارد و غارها بدین صورت امکان شکل گیری دارند.


  • سوراخها یا سینکهایی که جریان آب در آنها فرو می رود:
    ناپدید شدن جریان آب در فرو رفتگی های سطح زمین نشانده این است است که آب بطور یقین به جایی وارد می شود. به دنبال جایی باشید که جریان آب سطحی به حفره یا گودالی که بستر آهکی دارند وارد می شوند. در بیشتر اوقات برای این حالت نیازمند به یک حفاری مناسب برای دسترسی به غاری که در زیر وجود دارد، می باشد. بسته به حجم جریان آب و تناوب طغیانها، سنگها و آوارها می توانند این مسیرها را مسدود کنند. حتی یک نهر کوچک می تواند تالار قابل ملاحظه غاری را در زیر سطح زمین ایجاد کند که این تالار هدایتگر به شبکه بزرگتری باشد.



  • چشمه هایResurgences (آبهایی که از کارستها بیرون می آیند. این آبها اگرچه بصورت چشمه هستند اما چون از لایه های خاک،شن و... عبور نمی کنند فیلتر نشده می باشند ): وقتی جریان آبی از طریق گودالها و فرورفتگیها وارد زمین می شوند می بایست از نقطه دیگری از زمین خارج شوند.(معمولا از چشمه های کارستی). اما مسیر این جریان آبهای زیرزمینی همیشه آشکار و مشهود نیست. اغلب این چشمه ها، آب را در محلی که مایلها با نقطه ورود فاصله دارند تخلیه می کنند. این چشمه ها و نواحی اطراف آن یکی از گزینه های خوب برای یافتن دهانه ها و محلی برای حفاری می باشند.



  • نهر خشکی که در هوای بارانی جریان در آن وجود دارد: در لایه های سنگهای کارستی، گاهی اوقات جریان شبکه آبهای زیرزمینی با آبهای سطحی بصورت موازی پیش می روند. در زمانهایی که بارش کم است یا اصلا بارشی وجود ندارد، این جریانهای سطحی به علت جذب آب به لایه های زیرسطحی، کاملا خشک می شوند. در زمانهایی که هوا بارانی است، مجاری زیرسطحی نمی توانند تمام حجم آب را هدایت کنند بنابراین نهرهای سطح زمین هم بخشی از این آبها را هدایت می کنند. در نواحی سنگ آهکی این نهرهای خشک می توانند یک منبع خوب برای یافتن ورودی مجراهای زیرسطحی باشند.(غار) 




    • جریان هوا: به علت متفاوت بودن دما و فشار هوا، بیشتر غارهای بزرگ دارای نوعی تنفس می باشند. جریان هوا به بیرون یا داخل یک غار معمولا نشاندهنده اینست که فضای خالی و بزرگی
      درون زمین وجود دارد. تنفس غارها، در نتیجه روندی برای برابر شدن دما و فشار هوای داخل غار با بیرون غار ایجاد می شود. جریان ملایم هوای خنک در لابلای سنگها در تابستان و جریان هوای گرم(بخار آب) در زمستان نشان دهنده فضای تالاری در زیرزمین می باشد. جریان هوا می تواند در نواحی اطراف دهانه غار دمای ثابتی را ایجاد کند که این امر باعث بوجود آمدن قشر ضخیمی از خزه ها در آنجا می شود.


    • برفهای ذوب شده:  تکه های برف ذوب شده نشاندهنده وجود یک جریان هوای گرم از گودالهای زیرسطحی می باشند. در زمستان در اطراف جایی که برفها زودتر ذوب شده اند به جستجو بپردازید که اغلب در جلوی دهانه غارها هستند. دمای داخل غار در زمستان بیشتر از بیرون هست و گرمای هوای آن باعث ذوب سریعتر برفها می شوند. گاهی اوقات شما می توانید مه ای که به بیرون متصاعد می شود را مشاهده کنید. (همانطور که در بالا اشاره شد).




    1. ثبت و گزارش:
      اگر شما دهانه یا حفره ای را یافتید بایستی از این مطمئن شوید که می توانید برگردید و آنرا دوباره پیدا کنید. بهترین وسیله برای ثبت آنها استفاده از دستگاه جی پی اس و نوشتن عوارض طبیعی و علایم اطراف است. همچنین لوازمات و تجهیزاتی را که به احتمال مورد نیاز برای غارنوردی لازم هست را یادداشت کنید. می توانید با دادن مشخصات آنها به سازمانهای مربوطه
      مطمئن شوید که غار قبل از این توسط کسی اکتشاف نشده.



    بعد از پیدا کردن یک غار مخفی و جدید چه اقداماتی باید انجام شود ؟

    • محل پیدا شده را گم نکنید.
    اگر امکان علامتگذاری بر روی نقشه توپوگرافیک وجود داشته باشد یا جی پی اس در دسترس است، محل یافت شده را ثبت می کنیم. اگر نقشه و جی پی اس در دسترس نیست با استفاده از عوارض طبیعی و نشانه گذاری و یا به طور ساده تر چگونگی دسترسی به دهانه را یادداشت می کنیم. شاخ و برگ درختان و پوشش گیاهی در فصول بهار و تابستان به راحتی می توانند نشانه ها و چشم اندازی را که در زمستان مشاهده و یادداشت کرده بودید را محو کنند. پس توجه داشته باشید یافتن یک دهانه علامت گذاری شده در این فصول تا چه حد می تواند تعجب برانگیز باشد.
    • گردآوری نیروی کمکی:
    هیچوقت به تنهایی غارنوردی نکنید. غارنوردی رشته ای است که برای انجام آن می بایستی گروهی انجام شود. اگرچه بررسی میدانی و پیدا کردن دهانه ها با انجام اقدامات ایمنی می تواند به صورت فردی انجام گیرد اما برای پیمایش و شناسایی آن باید با گروه آن را انجام داد.
    • تماس با سازمان مربوط به غار و غارنوردی:
    اگر دهانه به صورت علنی و قابل رویت باشد، احتمال این هست که غار پیش از این توسط سازمان مربوطه ثبت شده باشد. اما اگر دهانه غیر قابل رویت و در نقطه ای دور واقع شده باشد غار ممکن است بکر و دست نخورده باشد. با دادن اطلاعات کامل و جامع می توانید از ثبت بودن یا نبودن غار مربوط در دیتابیس سازمان فوق مطمئن شوید.
    • گزارش برنامه: 
    اگر غار کشف شده، در دیتابیس سازمان ثبت نشده باشد، احتمالا تقاضا برای ثبت آن وجود خواهد داشت. با نوشتن گزارش برنامه یا پرکردن فرمها و ارایه آنها به سازمان مربوطه برای ثبت غار کشف شده، این امر امکانپذیر خواهد بود.


    توصیه مفید:
    غارنوردی ورزشی آسان و راحت نیست. بخاطر داشته باشید اگر چه غارنوردی می تواند خطرناک باشد اما با تجهیزات مناسب، آموزش و همراهی گروهی باتجربه، غارنوردی خطرناکتر از سایر ورزشهای دیگر نخواهد بود.


    گردآوری و ترجمه
    آزاد: طاهر شاهواری



    غار دانیال را بهتر بشناسیم – قسمت دوم و پایانی


    این غار در کوه دانیال روستای دانیال شهر سلمانشهر (متل قو سابق) در استان مازندران قرار گرفته.این ده به فاصله 5 کیلومتری از جنوب شهر سلمانشهر قرار گرفته. بعد از گذشتن از این ده و طی مسیری حدود 2 کیلومتر  به رودخانه ای که یکی از شعبه های رودخانه خارک آبرود هست و ابتدای مسیر جنگلی می رسیم که در کوهپایه کوه کوچک و کم ارتفاع دانیال قرار دارد . مسیر منتهی به غارامروزه بصورت پاکوب مشخص می باشد و با طی حدود یک ربع  به دهانه غار که حدود 100 متر بالاتر از رودخانه و در زیر دیواره صاف و سفید کوه قرار گرفته می رسیم.
    در ابتدای ورود باید وارد آب رودخانه شد و پس از طی چند صد متر اولیه به علت وجود حوضچه ها تقریبا خیس خواهیم شد.در فاصله حدود 500 متری از دهانه به بزرگترین تالار  این غار تا به امروز می رسیم.اینجا در حقیقت یکی دیگر از بخشهای غار هست که گویا بر اثر عوامل طبیعی و رانشی دچار تغییر شده. تالاری بسیار بزرگ که منزلگاه خفاشهای غار می باشد. در حقیقت این بخش بصورت تپه ای است که بر اثر ریزش سقف غار بوجود آمده. گذر از این قسمت به علت وجود سنگهای بزرگ، پرتگاهها و لغزنده بودن کف نیازمند به دقت و انتخاب مسیری صحیح می باشد. معمولا برای گذشتن از این قسمت از دیوار سمت راست و برای برگشتن از همان قسمت که در سمت چپ است استفاده می کنند.هوای این قسمت به علت وجود فضله ها و راکد بودن هوا تا حدی سنگین می باشد. از دهانه تا عمق  800 متری ما شاهد چندین حوضچه، تالار کوچک و بزرگ، گذرگاههای کم ارتفاع هستیم. در عمق 800 متری به بخشی می رسیم که به نظر خیلی از دیدارکنندگانی که با این غار آشنایی ندارد، بخش انتهایی غار است. در ابتدای این بخش به حوضچه کوچکی و سپس آبشار بسیار کوچکی می رسیم .جریان آب در این قسمت از زیر سنگها خارج می شود. در نظر اول مسیر به پایان رسیده است اما پس از گذشتن از میان سنگها و وارد شدن به حفره پر آبی مسیر مشاهده میشود. در سمت راست گذرگاهی بسیار تنگ و باریک دیده می شود و در سمت چپ مسیر راحت تری دیده می شود(عبور از هر دو مجرا امکان پذیر هست).برای گذشتن از مسیرسمت چپ باید از مجرایی عبور کرد که فاصله بین آب و سنگهای بالایی بسیار نزدیک به هم هست. اگرچه این مجرا طولی کمتر از 5 متر دارد اما به علت آبگیر بودن در مواقعی که آب رودخانه بالا تر است یا بارندگی شدیدی وجود دارد، عبور از این بخش تقریبا غیر ممکن است و این مسیر باید بصورت زیرآبی طی شود که مشکلات خاص خود را دارد(این بخش به ظاهر انتهایی غار،ممکن است در هنگام بارندگی شدید زیرآب رفته و مسیر رفت یا برگشت بسته شود، حادثه ای که سال 88 برای کوهنوردان باشگاه دماوند اتفاق افتاد). بعد از گذشتن از این مجرا و دهلیزی که باید آن را در حدود 5 متر بصورت سینه خیز و چهار زانو طی کرد، وارد قسمت دوم غار می شویم. در حقیقت این قسمت دارای شرایط خاص و مخصوص بخود می باشد. زندگی جانوری خفاشها در این قسمتها تقریبا وجود ندارد. از لحاظ آلودگی و تخریبها کمتر از بخش اولیه است و تزئینات آهکی در این بخش بیشتر و زیباتر هستند.در حقیقت این بخش دارای تالارها، گربه روها، چاههای هوایی و بخشهای شناخته نشده فراوانی هست که از دید غارنوردان فراوانی دورمانده.قسمت اول این بخش، گذر از حوضچه کوچکی است و بعد به قسمت سیفونی می رسیم. در اینجا دو مسیر وجود دارد. عبور از حفره ای بسیار تنگ که جریان سرد باد را می توان حس کرد و گذشتن از قسمت سیفونی که معمولا باید حدود 3 متر را از زیرآب طی کرد. بخشهای بعدی شامل دهلیزها و راهروهایی کوچک و بزرگند که در چند قسمت به تزیینات آهکی بسیار زیبایی بصورت استالاکتیتها ، استالاگمیتها و فلااستون  مشاهده کرد. در فاصله حدود 1500 متری از دهانه غار به بخشی می رسیم که آوارهای فراوانی را می توان مشاهده کرد. این بخش یکی از قسمتهایی است که در گذشته دچار تحول شده و شاید بتوان تاریخ یکسانی با پیدایش تالار خفاش یا ریزش و تغییر فرم دهانه غار قائل شد و یا در زمانی دیگر بر اثر عواملی چون سست بودن بخشهایی از بستر سقف غار و سنگین شدن استالاکتیتها و ریزش سقف ایجاد شده است. مشخصه بارز این بخش وجود قسمتهای جدا شده و لایه ای سقف، تزئیینات آهکی پریشان و مضطرب بودن سنگهای شکسته می باشد. بعد از عبور از این قسمت شاهد تغییری در شکل و فرم غار می شویم. حوضچه ها تقریبا ناپدید می شوند و به دهلیزها و گربه روهایی می رسیم که بخش بیشتر مسیر مانده شده را تشکیل می دهند. اگرچه در چند بخش به راهروهایی با ارتفاع زیادی می رسیم که توسط جریان رودخانه شکل گرفته اند اما بیشتر مسیر باقیمانده  باید بصورت چهار زانو و حتی سینه خیز طی شوند. بخش انتهایی که باید بصورت چهارزانو طی شود دارای چند شعبه کوچک می باشد که همگی آنها بسته هستند. جریان آب رودخانه که از بهم پیوستن منابع آبی مختلف در طول مسیر پیمایش شکل می گیرد با دور شدن از دهانه کم و کمتر می شود و در نهایت در بخش انتهایی غار، به صورت نوار باریکی از آب به اتمام می رسد .بخش انتهایی ؟ غار بصورت اتاقکی کوچک با کف گلی است که شعبه اصلی در اینجا به پایان می رسد.
    همانطور که گقته شد علاوه بر شعبه اصلی غار، چندین دهلیز و تالار زیبا و چاه هوایی در این غار وجود دارد که بیشتر اوقات از چشم غارنوردان خسته یا کم توجه پنهان می ماند که همین امر باعث کشف نشدن و بکر بودن در آن قسمتها شده.در حقیقت تالار شاه نشین که توسط اینجانب کشف شد نمونه ای از این قسمتها است. این تالار یکی از بزرگترین تالارهای غاردانیال می باشد که تزئیینات آهکی بسیار زیبا و منحصر بفردی دارند که بنظر می رسد زیباترین بخشی که تاکنون در این غار مشاهده شده می باشد. این تالار از دو استالاگمیت به ارتفاع حدود 3 متر و 70/1 متر در کنار هم که شاه و ملکه را در کنار هم تشبیه می کنند تشکیل شده. کف این تالار بصورت گلی و چند حوضچه طبقه طبقه -  که در فصلهای مختلف سال در آنها آب وجود دارد -  آراسته شده. سقف این قسمت با استالاکتیتهای لوله ای و بسیار باریک تزئیین شده. این تالار عظیم با کف تزیین شده آن یادآور بارگاه باشکوه شاه و ملکه ای می باشد که با دست هنرمند طبیعت بوجود آمده. در ابتدای این تالار استالاکتیتها و استالاگمیتهایی  با اشکال و اندازه های مختلفی وجود دارد که یادآور سربازان و قراولان برای پاسداری از صحن و تالار شاه نشین هستند.در این تالار گربه رویی با طول نه چندان زیاد دیده می شود. مسیر ورود به دهانه چاه هوایی که ارتفاعی بیش از ده متر و قطری حدود 4 متر را دارد نیز در این تالار می باشد. بخش دیگر این تالار،دهلیزی کوچک با استالاگمیتهایی به شکل کیک و ستونهایی که از بهم پیوستن استالاکتیتها و استالاگمیتها بوجود آمده اند می باشد . بخشی از کف این دهلیز بوسیله رسوبهای آهکی بصورت لایه ای از آهک پوشیده شده که به نظر می رسد طبیعت آنجا را با سنگ مرمر کفپوش کرده است.علی رغم اینکه گروههای مختلف و با انگیزه قوی برای رفتن به انتها به این غار می آیند اما هر بار که به این غار می روم بیشتر و بیشتر با تخریبها و زباله هایی مواجه می شوم که ناخداگاه به یاد دورانی می افتم که در هنگام پیمایش رد پاهایمان از برنامه ی چند هفته گذشته هنوز باقی بود...

    طاهر شاهواری

    پایان

    لینکهای مرتبط :
    سیل در غار دانیال
     
    کشف یک تالار جدید در غار دانیال